Preutse Hollanders

Het is voor mijn doen al weer even geleden maar we zijn inmiddels in Uruguay! Naast de gebruikelijke beschrijvingen van de avonturen die we hebben meegemaakt wil ik dit keer beginnen met een stukje cultuur. Na gister avond weer de kroeg te zijn in geweest werd het mij weer duidelijk. Wij Nederlanders zijn eigenlijk maar een preuts volkje, ja en daar reken ik deze context ook mezelf bij mee ;) Overal waar je hier gaat en staat zie je stelletjes, knuffelen, aanraken, (tong)zoenen, hand in hand, samen liggen, samen doen. Op een manier dat wij in Nederland al snel zo iets hebben, doe dat maar lekker thuis. De fysieke afstand is ook minder groot, de gevoelsmatige meter die ik meestal wel nodig hebt wordt hier verkleind naar 30 cm. Ze komen zo dicht bij! Haha. En ze houden van aanraken. Al ben je even met iemand in gesprek, of je arm, schouder, been, je haar als het even niet goed zit. 'We just like to touche' Zoals mij werd uitgelegd.. ja dat zal wel. Of het uitermate lang doordringend aan willen kijken. U merkt dit zijn niet mijn sterkste punten. Naast de algemene close omgangs vormen. Is er in het nachtleven ook een duidelijk verschil (in een van de laatste alinea's zou ik hier nog wat uitgebreider op ingaan) je danst echt 1 op 1 met iemand, uiteraard heel dicht bij en de heupen zijn de leidraad. Je wordt zelfs ‘overgenomen' als iemand anders met je wil dansen en zoals wij de polonaise kennen met één hand op de schouder en de andere vermoedelijk met een drankje omhoog. Sta je hier heupwiegend achter elkaar met de handen u raad het al op de heupen van de gene voor je. Toch wat opmerkende verschillende waar je als ‘preutse' Nederlander tegen aan loopt. Maar voor zover wat cultuur en nu op naar de natuur van Ushuaia.

Ushuaia of eigenlijk meer Vuureiland is erg bijzonder. Door de verschillende landschappen die het biedt een adembenemende horizon als de zon voor korte duur ondergaat maken het met het idee dat er na dit alleen de zuidpool/Antarctica nog is allemaal heel bijzonder.

Tegen een uur of tien in de avond bereikten we ons hostel in Ushuaia. De zuidelijkste stad van de wereld. Dit idee geeft deze stad en het uitzicht wel een extra dimensie. Gezien de busrit om 03:00 die dag was begonnen riep ons bedje ons al snel toe. Om elf uur hadden we net de lamp uitgedaan toen daar onze kamergenootjes binnen kwamen, een Portugees en een Spanjaard. Of we anders toch nog niet even mee de kroeg in gingen na een aantal nee's en een grappige discussie gingen zij douchen en wij gaven ons nog een poging om ons over te geven aan de vermoeidheid. Niet veel later kwam de Portugees al opgefrist terug.. Mam, Pap volgens mij hoor ik Binchy vanaf de berging, ga maar even kijken ;) Toen daar één of andere kortharige tarzan in alleen een handdoek omgeslagen ook onze kamer binnen kwam. Het was een vriend van de andere twee, deze hoefde niet zo veel pogingen te ondernemen om ons alsnog voor een drankje mee te krijgen ;) We gingen in het hostel zelf wat drinken en wat alleen even een drankje zou zijn eindigde in een lange avond tot we de zon weer op zagen komen. De jongens moesten die dag ook uitchecken dus al vroeg hadden we de kamer alleen en hebben we onze eerste dag in Ushuaia tot een uur of één in de middag op onze kamer door gebracht om ons weer een beetje wat energie te geven.

Een douche en ontbijt/lunch later gingen we het museum in dat we hadden zien staan. Over de Yahamas, de vroegere bevolking van Tierra del Fuego (Vuureiland). Het viel enigszins wel tegen een klein muf huisje was omgetoverd tot museum. Maar de foto's en de verhalen gaven wel een beeld hoe zij hier vroeger hebben geleefd. En gezien voor we voor de studentenprijs naar binnen mochten was er eigenlijk weinig te treuren. Leuk feitje misschien Vuureiland dankt zijn naam aan het beeld dat ontdekkingsreizigers van het eiland hadden. Van een afstand zagen ze alleen maar rook en heette het in het begin Rookeiland maar nadat ze in de gaten kregen dat het rook van vuren kwam (van de Yahamas) is het Vuureiland gaan heten. Daarna gingen we de winkeltjes af, groot voordeel van Ushuaia, ze doen er niet aan belasting! Vraag me niet waarom, maar we er hebben er van genoten ;) Het weer vandaag is echt heerlijk, denk tegen de twintig graden en met een zonnetje! Gezien we de volgende dag wel wat meer nut wilde geven gingen we even research doen hoe deze het best konden invullen. Met een boot over Beagle Channel of het nationale park in en daar een hike/wandeling doen. We besloten voor het laatste en dan een hike van 8 km te kiezen langs het Beagle Channel, twee in één zullen we maar zeggen.

Vandaag was het weer minder belovend met 13 graden en regen. Een klein half uurtje met de bus en we werden in het park gedropt. De hike was echt leuk, de matig gemarkeerde paden door de verwilderde bosrand en openvlaktes maakten de hike een uitdaging, afwisselend en liet de 8 km voorbij vliegen. De wisseling in landschappen doet je echt verwonderen. Van dicht bebost, tot openvlaktes die nieuw zeelands/lord of the ring achting aandoen. Op een gegeven moment liepen we ook tussen wat wilde paarden dat is echt wel raar eigenlijk maar eveneens weer heel leuk. Waar kim volgens mij nog vaker een hartverzakking kreeg dan ik van mijn misstappen liepen we rustig verder naar een pauze tot dat ik er achter kwam dat ik mijn digitale camera daar had laten liggen (we hadden ons omgekleed want het begon te regenen). De paden zijn smal en je moet goed op letten waar je loopt, maar als één of andere bosjesvrouw zette ik een sprint en sprong ik overal overheen en kwam in een record tijd weer bij onze pauze plek waar mijn camera nog lag!! Pff wat een opluchting, en opvallend ik had geen één misstap gemaakt ;) We merkte eigenlijk weinig van de regen en genoten van de tocht. Aan het einde van de tocht kwamen we weer op de grote weg waar de regen druppels ons te gemoed kwamen. We moesten nu nog een aantal km lopen voor de opstap punt van de bus. En het begon steeds harder te regenen, we liepen langs de weg en werden zeiknat. Na zelfs nog een modder regen te hebben gekregen van voorbij rijdende auto's leek deze weg ellendig lang te duren. Helemaal doorweekt kwamen we aan en bij de wc's ff onze jassen voor een droge trui gewisseld en de bus in! Een warme douche en een lekker knus avondje volgde.

De volgende ochtend vertrokken we voor onze meesterlijke rit van 52 uur in de bus van Ushuaia naar Buenos Aires, naar de eerste 16 hadden we een nachtje in Rio Gallegos en vanaf daar op volle vaart door richting BA. We hadden het ons zelf niet te moeilijk gemaakt en voor 15 euro meer (totaal nog maar 160 euro) de luxe stoelen genomen die breder zijn en verder naar achter konden de tijd vloog voorbij. In BA nog weer een avondje overnacht en toen met de boot naar Uruguay gegaan!

En wat is Uruguay mooi, maar misschien dat alles na Patagonie en dus verandering mooi lijkt. Heel veel groen, agrarische landschappen, veel strand en een aangenaam klimaat. We kwamen aan het begin van de avond in Montevideo aan. De eerste avond hebben we niet veel ondernomen en de volgende dag zijn we de stad gaan verkennen. Het is zeker geen grote massale stad. Het doet klein aan en dat voor een hoofdstad met ruim 1 miljoen inwoners vraag je je af waar iedereen woont en is als je door het centrum loopt. Want zo druk doet het eigenlijk niet aan. Deze avond willen we gaan stappen en slaan wat wijn en Malibu in. De jongens uit het begin van het verhaal komen vannacht ook nog aan in Montevideo en slapen in het zelfde hostel. Dus als ze er zijn komen ze ook de stad in. Tegen uur of 12 lopen we een kroeg in waar een bandje staat te spelen. Een drummer, een multifunctionele handen trommelaar en een zanger. Ze maken leuke muziek en blijven hangen. Al snel komen de dansen tevoorschijn en heeft de trommelaar het op mij gemunt, uiteraard voor het podium moet ik met hem dansen. Sta je daar als hollander tussen alle latino's. Het was grappig en met een rood hoofd mocht ik het strijd toneel gelukkig ook weer snel verlaten. Het contact bleef met de trommelaar en op een gegeven moment kwam de manager van de band naar mij toe of ik misschien anders niet wat wilde zingen!! Haha. Een kleine twijfel schoot door mijn hoofd en toen toch maar vriendelijk bedankt ;) Even later werd een aan ander vrouwtje naar voren gehaald en er ontstond volgens mij een half paringsritueel daar. Het zag leuk uit, maar niet echt mijn ding. Er werd deze avond veel gedanst en waar je normaal er voor kiest om gewoon op kleine afstand tegen over elkaar te gaan staan en te gaan dansen kon je dat hier ook wel vergeten en was er gelijk lichamelijk contact. De jongens bereikten ook de kroeg en met z'n 5en hebben we er weer een leuke avond van gemaakt.

De volgende ochtend, weer eens uiterst brak, kwam iedereen moeizaam opgang. En waren we zelf een jongen kwijt. Pablo. Niemand wist waar hij was. We keken in andere droms (slaapzalen) maar we zagen hem nergens. De jongens waren hem aan het zoeken en er was nog een meiden dorm waar ze dus niet in mochten en toen ik daar een kijkje nam lag hij daar in bed!! Haha. Tegen een uur of één gingen we de stad in en lunchen/ontbijt zoeken. Gezien we dit op portugese/spaanse stijl gingen doen volgende we keurig de jongens tot we bij een echt bbq restaurant aankwamen. Een half uur later werd een schaal vol met vlees gebracht!! Voor 5 pers en geniet er van. Dit was mijn ontbijt, dat kan toch niet. De jongens snapte niet dat we dit zo raar vonden. Nog zo iets, en misschien ook wel weer het zelfstandige en afstandelijke Nederlandse. De jongens sneden voor ons het vlees en voor elkaar. En zo kreeg je elke keer weer een stukje op je bord en we hadden ook nog wat sla. Een typisch maar best wel lekker ontbijt moet ik bekennen. Haha. De jongens ik zal ze even namen gaan geven Francisco, Marco/Edson (hij heeft er twee volgens mij) en Pablo. Hebben echt altijd tijdens het reizen net geluk want ze zijn eigenlijk ook altijd te laat. Ze hebben ook nooit haast. We zouden om drie uur een free walking tour door de stad gaan doen. Om kwart voor drie zaten we nog ergens voor de koffie en moesten we nog afrekenen. We moesten nog wel een endje lopen en langs het hostel. Om vervolgens om 14:55 in alle rust bij het hostel weg te lopen. En ondertussen nog weer uitgebreid te stoppen voor wat foto's en zelfs eerst nog op de verkeerde plek te zijn! Kwamen we ruim naar drieën aan. Helaas dacht ik, maar de tourguide was er nog! Deze jongens hebben dus altijd zulke situaties, zo leren ze het nooit natuurlijk ;) De tourguide had nog geen mensen en besloot nog even te wachten en met een prive guide eigenlijk trokken we door Montevideo. Hij had leuke verhalen en wist veel van de geschiedenis. Ik zal een klein beetje met jullie delen Montevideo is een samenvoeging van woorden en afkortingen Monte (berg) VI (6) D (del:van) E (west) O(oost) Het was de stad die bij de zesde berg van west naar oost gekeken werd ontdekt. Wel grappig dacht ik zo.

Morgen gaan we naar het strand en vertrekken we in de avond met een nachtbus weer naar Buenos Aires om daar een overstap te maken naar Iguazu (de watervallen) waar we dan maandag zullen arriveren.

Ik heb ook weer foto's toegevoegd van Ushuaia en Montevideo!

Liefs uit Montevideo!

Kippenvel momentjes in El Calafate :)

El Calafate

Wachtend op onze bus van vannacht 03:00 heb ik weer een mooie gelegenheid een verslag te schrijven over El Calafate. Het feit dat ik dit keer wil beginnen met de busrit, geeft al aan dit deze rit een bijzonder tintje had ;)

Voor dat ik begin over deze rit begin, moeten jullie weten dat wij de avond voor deze rit een screary good night story van Thomas (mr guide in het vorige verhaal) hebben gehoord. Ik zal jullie de verkorte versie geven ;) Hij had een nacht rit vanaf Ushuaia naar Rio Gallos. Halverwege is de bus in the middle of no where er mee opgehouden. En zijn beide chauffeurs liftend weg gegaan en niet meer terug gekomen. Dus daar stonden ze (ca 20 toeristen) alleen in het donker, met een kapotte bus en geen idee waar ze waren. Ze hebben geprobeerd hem zelf te maken met hulp van de dichts bij zijnde huis, maar dit werkte niet. Toen ze hadden besloten maar ook te gaan liften bleek dat de bagage ruimte van de bus nog op slot zat en dus niet open komen. Relatief hardhandig volgens mij is deze toen open gebroken en zijn ze allemaal liftend weg gekomen om vanaf de eerst volgende plaats weer een bus te regelen.
Voor zover het verhaal van Thomas. Nu ons verhaal. We waren al wat uurtjes onder weg toen zo vlak voor middennacht de bus aan de zijkant van de weg stopte, we hoorden de chauffeurs praten en klep van de motor ruimte ging open. Voelt u wat wij nu dreigden te gaan voelen? Ze probeerde de motor weer te starten maar het lukte niet, naar een goed half uur reden we toch weer weg :) Niet veel later stopten we weer, dit keer bij een benzine station in de hoop dat ze hier de bus wel goed konden maken. Hier, bleek later, vertrokken we ook weer zonder verrichte zaken. We hebben ongeveer z'n vier uur rond gedwaald opzoek naar een technische punt waar ze iets aan de bus konden doen. Gelukkig zaten wij achter in de bus, want schijnbaar was de airco al uitgeslagen en was de tempratuur voorin al gestegen tot z'n 27 graden. Om 05:00 stopte de bus weer, we moesten uitstappen en wachten op een andere bus. Deze kon niet verder. Gelukkig mochten we daarna wel weer in de bus wachten op de andere bus en zo vertrokken we tegen half 6 alsnog met een goede bus richting El Calafate. Uiteraard kwamen we veel later aan dan gepland maar we waren er. Hoewel we ons geen moment echt zorgen hebben gemaakt, gaf het verhaal van Thomas een spannend tintje aan deze busrit. Nu genoeg over Thomas (straks gaan jullie nog wat denken) en over bussen want El Calafate verdiend wel meer dan dat!

El Calafate ligt onder/op een berg en bestaat uit allemaal hele kleine vrijstaande huisjes wat echt een super schattige uitstraling geeft. De winkelstraat is ook leuk commercieel aangekleed met houten winkeltjes. Na aankomst en ons eerste bezoekje aan deze stad hebben we maar gelijk de bus een dag later genomen als gepland want hier wilde we echt wel wat langer blijven. De volgende dag wilden we de gletsjers gaan bezoeken en de vele tours boden genoeg opties. Maar als inmiddels volleerde backpackers besloten we gewoon alleen de bus heen en terug geregeld en de gletsjers op ons eigen houtje te verkennen.

De bus vertrok tegen een uurtje of negen en de rit duurde 2 en half uur. We gingen richting Parque National Los Glaciares om Glaciar Perito Moreno te bezoeken. Zo grappig hoe snel je aan de afstanden went, want 2,5 uur is voor ons gevoel echt niets meer. Bij aankomst zagen we als snel de gletsjers maar vanaf een afstandje leken ze helemaal best ‘klein' hoe dichter bij we kwamen hoe indrukwekkender het werd. Ze waren 80 meter hoog!! De gletsjer is eigenlijk een 30 km lange muur waarvan er 15 km voor ons zichtbaar waren en de rest zich nog weer achter bergen begeeft. De kleuren wit en blauw van de gletsjer bieden een ongelofelijk kleuren spel. De tinten blauw met name. Van de donkere kleur blauw, ook wel in een kaugumpje te spotten af en toe tot hele lichte tinten. Deze gletsjer staat bekend om het kraken en afbrokkelen wat een intens geluid met zich schijnt te geven. Tijdens onze wandeling hoorde we af en toe al een beetje gedonder en karbietbusknallen. Toen we echt dicht bij stonden was het een kwestie van wachten. Al snel hoorden we echt hard gedonderd, indrukwekkend, maar als je zag wat er viel leek het vanaf deze afstand (100 mts) wel sneeuw ballen. En toen werd er al wat geschreeuwd en zagen we een hele punt van een gletsjer vallen, wat een geluid en wat een effect in het ‘ijswater'. Kippenvel van top tot teen! De mensen om ons heen klapte en juichten, we hadden dus best wel wat bijzonders mee gemaakt. Door het effect in het water kon je zien hoe groot stuk het was en we waren echt onder de indruk. Daarna zagen we ook zeker nog wel meer vallen maar het gevoel van de eerste val is niet meer geëvenaard. Stiekem kregen we een beetje zicht op welke stukken er gingen vallen. Eerst wat kleine sneeuwballen, je zag een scheur en daarna de val en het geluid! Geweldig! Vele foto's genomen en wat lucky shots ook wel volgens mij ;) Al is het moeilijk te kunnen laten zien op foto's hoe groot ze wel niet zijn! Deze tocht wordt ook weer genoteerd in de categorie onbeschrijfelijke en onvergetelijke momenten.

Klein technisch mankementje is dat mijn pas was geblokkeerd. Gelukkig mag ik nu al was zeggen. Maar ze dachten van de bank dat ik geskimt was omdat ik op meerde plaatsen (in het buitenland) achter elkaar soort gelijke bedragen had gepint. Inmiddels was er al contact met het thuisfront opgenomen en moest ik alleen voor de zekerheid de afschriften die ze hadden gemaild even checken of ik het was geweest. Gelukkig door de keurige administratie kon ik alles herleiden en helemaal gelukkig niets aan het handje dus! Dus is vandaag mijn pas weer gedeblokkeerd!

Vandaag moesten we al uitchecken en ons van 10:00 op 30 nov tot 03:00 op 1 dec ons vermaken zonder vaste verblijf plaatst ;) we kunnen gelukkig onze bagage in het hostel laten staan en besluiten Laguna Nimez te gaan bezoeken een soort van vogelpark met flamingo's. Eigenlijk was het niet zo heel bijzonder, de flamingo's waren nog op best wel een grote afstand. En toen was daar onze grote vriend, een grote hond! Weet niet hoe hij het park in is gekomen, maar hij rende als een dolle op de vogels en flamingo's af. En alles vloog op! Inclusief de flamingo's dus die konden we toen goed van dicht bij zien. Dit hele spektakel met pogingen tot vangst duurde een misschien wel een half uur en waren voor ons de hoogte punt van de tour. De hond ging met goede zaken weer op huis aan en had een vogel gevangen. It's all nature zullen we maar zeggen.

Op de terug weg nog weer even het stadje ingedoken en we gaan straks met een leuk engels stel de stad in, wat eten en tijd rekken in de kroeg om vannacht richting Ushuaia te vertrekken. Een grappig geografisch detail. Ushuaia ligt op een eiland, Vuureiland op z'n Nederlands. Maar grenst niet aan Argentinië en we zullen naar alle waarschijnlijkheid dus nog weer 2 x de grens moeten passeren en met een pond het water over moeten om het beloofde land te bereiken ;)
Hier kunnen we weer langere dagen verwachten. Waar het normaal tegen uurtje of acht al donker was, is het hier pas tegen 10 uur, mits niet later en om 6 uur is het ook al weer licht. Dit zou straks in Ushuaia nog wel ‘erger' worden. Het is overigens wel erg prettig want de dag lijkt zo veel langer te duren! Want de tijd gaat al veel te snel!

Liefs!

Patagonia by Roanne Logtenberg ;)

Patagonië

We duiken nu echt Patagonië in, een stuk land dat kwa leegte tot hallucinaties kan gaan leiden als je boeken moet geloven. De bus die op ons in Bariloche wacht overtreft elke verwachting. Ipv stoelen 2 aan 2, zit je hier 2 aan 1, omdat ze zo breed zijn! Heerlijk dus. We rijden door Patagonië, uitgestrekte vlaktes, lage begroeiing, af een toe een berg en paarden, schapen en koeien. Je kunt kilometers weg kijken en voor honderden kilometers veranderd het uitzicht amper. De leegte doet haast treurig aan en je vraagt je af of er ooit nog wel een stad komt. Toch met een muziekje op en kijkend door het raam kun je heerlijk weg dromen. Een grappige quote tijdens deze rit. Kim, kijkend op haar mobiel: 'Ik heb helemaal geen bereik' Waarop ik zeg 'Kijk eens om je heen'. We lachen allebei en beseffen dat we er nu echt zijn.

Vroeg in de ochtend bereiken we Puerto Madryn en niet veel later ons hostel. We zitten in een gigantisch hostel waar je normaal met max 20 personen bent zijn het er hier wel ca 100 denk ik. De keuken is zo groot dat menig chef kok jaloers zou zijn. Er zijn hier veel Nederlanders en we delen gelukkig samen de mening dat we daar eigenlijk niet echt op zitten te wachten. Onze 6 pers dorm delen we met twee Nederlanders, een Israëliër en een Duitser. We willen het stadje en strand gaan verkennen maar de stoffige as is zelfs hier tot last. We kunnen op het kruispunt niet eens zien welke kant het strand is. Wat bij normale lucht al snel duidelijk. We besluiten toch wat nuttigs te willen doen en duiken de stof menigte in maken een wandeling langs het strand richting het Ecocentro, waar ook nog wat monumenten staan. Onder het stof komen we terug in het hostel en stoffen ons wat af en gaan in overleg met onze kamergenootjes (de Duitser en de Nederlanders). De excursie naar het naast gelegen National Parcque is behoorlijk prijzig en met een auto zelf het park verkennen zou veel voordeliger zijn. Dit park staat bekend als broed plaats voor walvissen, orka's, zeehonden, zeeleeuwen, pinguïns en waarschijnlijk nog wel voor veel meer. De Duitse Thomas heeft veel info en weet dat bij vloed de kans op Orka's het grootst zijn. Hij weet wanneer er vloed is en heeft de auto geregeld met hem als Mr Guide en het leuke gezelschap vertrekken we de volgende ochtend al vroeg richting het park.

Het park is prachtig, we moeten onder weg vaak stoppen voor overstekend ‘wild' Lama's, paarden, gordeldieren, schapen. Het park is evenals de rest van Patagonia een uitgestrekt laag gebied. Het is vandaag gelukkig helder/geen as. De eerste stop maken we Punta Conta, daar komt de vloed als eerst op, we spotten pinguïns en zeehonden. We kijken uit over een prachtige baai waar de zeehonden met hun kleintjes aan wal liggen. De ideale plek voor orka's om hun slag te slaan en hun kleintjes weer te leren hoe het moet. De vorige dag waren er vanaf deze plek 8 orka's gespot. We nemen onze rust en kijken, turen en zoeken naar enig onverwachte bewegingen in het water. Om jullie niet te lang in spanning te laten we zullen deze dag helaas geen orka zien. We doen nog wel verschillende pogingen vanaf andere punten op het park maar geen orka's. Wel zien we wel heel veel ander moois. We staan op nog geen half meter van pinguïns die heen en weer waggelen. De geboorte van een Pinguïn hebben we ook gedeeltelijk meegemaakt. We stonden vlak bij een ‘nest'/gegraven kuil waar een pinguïn in zat, er lag zoals bij wel meer een ei bij. Maar hier begon net de baby Pinguïn zijn strijd om uit het ei te komen. Een snavel zagen we een gaatje creëren en werd steeds groter. Op dat moment ontdekken dat er waarschijnlijk ook net eentje al is geboren want een hoopje pluis spartelt tussen moeder/vader en ei. Vermoedelijk is de baby Pinguïn zijn strijd tot een weg uit te vinden even moe want hij trekt zijn snavel weer terug en wij besluiten ook weer verder te gaan.
We komen langs wat zout meren die helder groen aan doen en rijden weer door de grote vlaktes op naar Puerto Piramides om Walvissen te gaan spotten. Zouden we hier dan meer geluk mee hebben? We boeken een boottocht en kunnen gelijk instappen. We hebben mazzel want we delen de boot met maar met 10 andere ofzo. Alle ruimte dus om overal heen te kijken en te zitten. Er staan een sterke wind en vliegen met onze giga speedboot over het water. Dan al snel ontdekken we een walvis. Een moeder met haar kindje. Immens groot zijn ze, de moeder slaat met haar staart op het water, wat een kracht en hoe groot! Gelukkig herhaalt ze het aantal keer dus kunnen we mooie foto's maken. Ze komen dichter bij de boot, de grote van deze beesten zijn onbeschrijfelijk de moeder wordt geschat op 12 meter en haar ‘baby' op 7 meter. Ze slaan met hun staarten, spuiten hun water uit en draaien rondjes van rug op buik. Iedereen is onder de indruk. Dan duiken ze onder en verlaten ze ons. Als wij weer wegvaren om ergens anders te gaan kijken, pas dan beginnen kim en ik weer te praten. Wat waren ze groot, mooi en lelijk tegelijk. We hebben mazzel niet veel later weer moeder en een baby. Vermoedelijk is deze baby wat ouder want ze komen echt super dicht bij de boot! Wat een ervaring was dit! We rijden weer terug neer Puerto Madryn, het was een lange dag en hebben bijna 500 km afgelegd met de auto. We hadden van het eten van gister nog wat over dus warmen het op en duiken snel ons bed in om nog even na te genieten van alles wat we hebben gezien.

De laatste volle dag in Puerto Madryn zijn we bezig met onze toekomst, waar gaan we nu heen en hoe gaan we straks terug vanaf het zuiden naar het noorden. We besluiten om zondag naar El Calafate te gaan om daar de grootste bewegende gletsjers te gaan bezoeken en vervolgens door naar het meest zuidelijke plaatsje Ushuaia. Maar dan de vraag hoe van Ushuaia omhoog naar Buenos Aires/Montevideo (Uruguay). Met de bus naar Buenos Aires of vliegtuig naar Montevideo scheelt 15 euro. Tegen een busrit van 40 uur of 4 uur vliegen. Maar dat is eigenlijk niet het grootse punt, er worden heel veel vluchten geannuleerd door de as en de tickets worden door onvoorziene natuurlijk factoren dan niet vergoed. Dit risico is eigenlijk wel te groot, gezien er dagelijks allerlei vliegvelden platliggen in Argentinië. We verwachten dus van Ushuaia met de bus omhoog te gaan en ons nog één keer door alle schoonheid van Argentinië te wanen. Mits we niet slapen ;) Maar dit zijn allemaal toekomst plannen. Eerst straks maar de busreis(17 uur)richting El Calafate boeken en het hostel daar. Verder ben ik deel gaan nemen aan het boekruilsysteem hier. Als je een boek uithebt laat je het in de gemeenschappelijke boekenkast van het hostel liggen en pak je een ander. Ik laat een nederlanders roman achter en ben nu in Blade, playing dead, begonnen. Wel leuk is dat je zo wel boeken zou lezen die je anders nooit zou lezen. En je wilt toch een beetje meer ontwikkeld terug komen ;)

Puerto Madryn dankt haar populariteit aan het naast gelegen bij National Parcque Peninsula Valdés. Wat echt een geweldig mooi park is en je de mogelijkheid om zoveel dieren in hun natuurlijke omgeving te zien. Puerto Madryn zelf stelt niet zo veel voor maar in de avond uren is Puerto Madryn veel leuker om te zien de restaurants en barretjes zijn leuk verlicht en verdienen eigenlijk wel een bezoekje ;)

Liefs

Ps ik zou zo ook nog even proberen wat foto's te plaatsen!

Genieten door kijken, doen en proeven in Bariloche

Op de laatste ochtend in Bariloche is er weer internet en mag ik mezelf weer de eer geven een verslag van afgelopen dagen in Bariloche te schrijven. Het internet in het hostel heeft er even uitgelegen dus mocht je online contact hebben gezocht, sorry ;)

De busrit van Valdivia naar Bariloche was mooi, we kwamen weer door allemaal bergen en eveneens weer anders, hoe dichter we bij de grens kwamen hoe stoffiger het werd. Eerst leek het haast wel of het ijskoud was maar er lag gewoon overal stof. De vulkaan ergens op het grens gebied zorgt voor veel as. Bij de grenscontrole duurt altijd lang, net als op het vliegveld wordt alle bagage gescand en de bus wordt onderzocht. We konden onze tassen weer ophalen.. ik zie de mijne niet liggen en even verder op, op de douane tafel ligt mijn backpack met een paar andere koffers.. nee hè.. Ik moet me melden en ze beginnen eerste met de andere koffers. Hoewel ik weet dat ik niets illegaals of wat dan ook bij me hebt, begint het me toch te kriebelen.. Ik zie dat ze bij de man naast me zijn laptop eruit halen en met een mes er tussen lopen te porren.. als ze de mijne maar heel laten, denk ik nog. Dan ja hoor ik mag me melden en ik mag vriendelijk zelf mijn tas open maken. Hij pakt mijn toilettassen op en zie dat hij doelgericht ook richting mijn laptop gaat, hij verontschuldigd zich een beetje want mijn backpack is toch wel zo ingepakt dat het op geen andere manier meer zou passen. Hij haalt mijn laptop uit mijn hoes en bekijkt hem en zegt dat het goed is. Ik pak mijn tas weer in en opgelucht wordt hij weer in de bus geplaatst. De rit naar Bariloche gaat snel, in de bus komen we er achter dat we een belangrijke administratieve handeling zijn vergeten. De naam en adres van ons hostel op te schrijven. We hebben allebei echt geen idee meer hoe deze heet dus bij aankomst in Bariloche echt geen idee waar we heen moeten. Pogingen om richting het thuisfront te bellen en mijn mail te checken mislukken en we kunnen nergens op het internet.. ja. En dan? Dan was daar een heel aardig meisje met een internet stick en een laptop die we toevallig zagen facebooken, we mochten haar laptop even lenen en zochten gelijk de bevestiging, naam en adres op! We pakten een taxi en kwamen we bij het hostel waar we werden ontvangen door een goede Ivan de tweede dit keer Pablo genaamd. Hij legde ons al van alles uit over de omgeving en de activiteiten. En wees ons de leuke winkeltjes en de beste chocolaterie van Bariloche aan. Zoals standaard gaan we het stadje verkennen en laten ons overmeesteren door alle chocolade shops!! Hoe ongelofelijk! We mogen van ons zelf alleen bij de Rapa Nui naar binnen want na schijnt de beste te zijn. De huisjes en winkels doen een beetje oostenrijk/zwitsers aan met veel hout en grove stenen. De schattige souvenir marktjes zijn hier vervangen door winkeltjes, waardoor het wat meer lijkt en meer kost. En daar is die dan de Rapa Nui! O het ziet er echt geweldig uit, en we weten echt niet wat we moeten kiezen we krijgen het advies voor framboos gedrenkt in witte en bruine chocolade. Heerlijk!! Ik word per direct nog vrolijker en geniet van elk hapje. Het liefst zou ik ze echt meenemen maarja gezien de reis nog wel even duurt en ik niet weet hoelang ik de verleiding zou kunnen weerstaan moeten jullie het doen met wat foto's hiervan ;) Een lichtelijk schuldgevoel door het eten van de chocolade en de heerlijke pasta s'avonds doen ons besluiten om zondag de mountainbiketour van 27 km te gaan doen.

Het is hier nog best fris dus onze aangeschafte wind en regen jack mag zich gaan bewijzen vandaag en de afschrijving mag ook wel gaan beginnen ;) we pakken de bus en gaan richting cerro Campanario waar we met liftjes omhoog gaan voor een view punt.. en wat een view punt alsof je in naar ansichtkaarten aan het kijken bent. Wat een ongelofelijk uitzicht, ondanks de gigantische frisse wind staan we te staren naar alles om ons heen. Wat een uitzicht. Onder de indruk en klaar voor de mountainbike trip huren we de mountainbikes en krijgen we de route. Met wat omwegen willen we ook nog een oude zwitserse kolonie bezoeken die vandaag ook nog een marktje heeft met eigen gemaakte spullen. De route start en we waren al gewaarschuwd voor de eerste paar kilometers met de steile hellingen.. maar men wat was dat zwaar. Ik deed niets anders dan de helling op mezelf vervloeken en mezelf naar boven te coachen om vervolgens naar beneden zo veel mogelijk vaart te kunnen maken om de volgende helling weer wat makkelijker te kunnen nemen. De Zwitserse kolonie viel een beetje tegen en koste ons dus ook nog weer eens 6 km extra. De andere stop was voor ‘the hidden lake' onze mountainbikes moesten we parkeren en een wandeling door de bosjes bracht ons naar niets anders dan een verborgen meer. De rit was een uitdaging en gezien de kou ook nog een aanslag op onze gevoelstemperatuur. De ruim 30 km hebben we afgelegd en we zijn moe maar het voelt wel goed dat we het gedaan hebben. Wachtend op de bus en in de bus terug kreeg ik het alleen maar kouder. Ik verlangde naar een heerlijke douche. En stiekem dacht ik aan deze situatie in Nederland, waar ik dan nu mijn vader zou bellen of hij het bad al vol wil laten lopen en als ik dan thuis kom ik gelijk in een heerlijk warm schuimend bad kan.. maar hiervoor durf ik Pablo niet lastig te vallen. En zoals de tekst in de keuken hier ook al aangeeft: Please do the washing up, remember you mother doesn't live with us. Dus ik ben helemaal op mezelf aangewezen ;) Ik sprint naar de douche als we eenmaal terug zijn en ik denk dat mijn huid helemaal verdoofd was van de kou want ik heb alleen maar de heet water knop aangehad. Heerlijk opgewarmd gaan we de avond in en blijven in het hostel.

Maandag hebben we een uitslaap dag en staan rustig op, we gaan een beetje shoppen en gaan nog een keer langs Rapa Nui ;) Terwijl we hier zitten te genieten van een echte warme chocolade melk zie ik dat een stel ons nog al aankijkt, als we weg lopen spreken ze ons aan. 'Nederlanders? En komen jullie uit het oosten, dat konden we namelijk horen..' Ik stond echt perplex dat ze konden horen dat we uit het oosten kwamen. Ik dacht dat de kinderen voor kinderen r nou niet echt iets voor het oosten was. Maar het was grappig, hij kwam uit Denekamp en zij uit Rotterdam. Het is hem dus helaas niet gegund ;) We kwamen ze later nog eens tegen in de supermarkt en het was wel weer genoeg Nederlands voor vandaag ;) Het is er erg stoffig/assig vandaag en er is veel wind dus met een sjaal om de mond en zonnebril op trotseren we de wegen om zand/as op alle ongewenste plekken te voorkomen, gaan we op zoek naar bustickets voor de bus richting Puerto Madryn. We moeten ergens in het centrum zijn. We konden het niet vinden en spraken een politie agent aan. Deze man was zo vriendelijk dat hij ons er gewoon heen liep, het zou wel rustig zijn geweest ;) We hangen beetje in het hostel, boeken het hostel voor in Puerto Madryn en verrichten gelijk de administratieve handelingen en genieten van het niets doen, deze avond gaan we uit eten bij een echt lokaal restaurantje op advies van Pablo. Het ligt een beetje buiten het centrum en is van binnen heerlijk TL verlicht. De kaart zegt ons niets maar we hadden van Pablo wat suggesties gekregen en die laten we ons maken. Kim kreeg een soort van pasta, alleen dan grote stukken en smakend meer naar deeg met saus en vlees niet te vergeten ;) Ik had vlees bedekt met tomaten en kaas. Zoals we al vaker hadden geconcludeerd met het eten hier was dat het niet zo veel smaak en kruiden heeft. Het smaakt al snel wat flauw en vult snel. Maar we hebben goed gegeten en de uitbuik wandeling terug naar het hostel kwam goed tot zijn recht . In het hostel zaten we aan tafel wat te drinken met wat hostel genootjes en hadden besloten de volgende dag met z'n alle de wandeling richting Cerra Otto (de zelfde naam als mijn opa, dus ik voelde een familieplicht).

Om 12:00 verzamelden we ons deze ochtend en gingen we de wandeling te gemoed. We gingen een berg op met allerlei kronkels het was erg stoffig in het begin. Halverwege zagen we ergens een uitkijk punt op wat stenen, dus we gingen offroad en klommen er naar toe. Uiteraard vond ik dit best wel eng maar liet het niet blijken haha. Het viel achteraf ook wel mee en bleken zelfs ook een hele bocht te hebben afgesneden. De klim omhoog duurde ruim 3 uur en gelukkig was de stof inmiddels weg toen we boven waren dus konden we ver weg kijken. De weg terug ging uiteraard wat sneller, bergafwaarts :) gezien Jordan, één van de jongens vandaag nog weer op door reis ging vandaag zochten we als het mogelijk was een offroad route naar beneden. We vonden er één die in het begin wel behoorlijk stijl was, terwijl ik een boomstronk vast hield om naar beneden te gaan voelde ik wat gekriebel op mijn hand, allemaal gigantische zwarte mieren.. aa!! Misschien door de schik vond ik de steilste afdaling al helemaal niet meer eng als ik maar weg was bij die mieren! We zijn vanaf daar helemaal offroad beneden gekomen en vond het best gaaf, iets meer het echte hiking gevoel. In het hostel me ontdaan van alles waar stof opzat en zag dat mijn voeten nog onder het stof zaten, een voeten bad dus en een lekker kopje soep. Deze avond hebben we weer een groeps bbq en Pablo komt binnen met wel meer dan 10 kilo aan ‘beef'lappen. Dat beloofd wat, de tafel wordt voor 20 personen gedekt en krijgen ieders een gigantisch stuk vlees, salade en rijst. We eindigen de avond met spelletjes en eigen gemaakte Caperina. Limoen, ijsklontjes en uiteraard alcohol ;) Ik weet niet hoe we het voor elkaar krijgen maar de avond voor dat we moeten uitchecken besluiten we altijd nog maar extra gezellig te doen ofzo maar echt tactisch is het nooit. Maar volgens mij wennen we er wel aan want zit inmiddels zonder kater aan het ontbijt. Vandaag trakteren we ons nog een keer op Rapa Nui en maken ons klaar voor de 13 uur durende busrit.

Bariloche is echt een stad waar je een keer heen moet (mits je in de buurt bent), het ziet er mooi en schattig uit. Vanaf de noordwest kant begint hier Patagonia en bevindt zich nog in het Lake District, twee mooie gebieden komen in dit dorpje samen. Het heeft hierdoor een prachtige omgeving. En heerlijke chocolade! Kies zelf het belangrijkste maar uit ;) Maar de combinatie maakt het geweldig!!

Liefs

Kort, koud en niet krachtig

Kort, koud en niet krachtig

Is de samenvatting van ons verblijf in Valdivia en ik denk ook de inslag van dit verslag. Dus de mensen die altijd vol angst mijn lange verslagen te gemoed zien, wees gerust zo lang kan deze niet duren.

Aangekomen naar de nachtrit, waar ik helaas minder slaap heb weten te pakken als de vorige keren, komen we aan in Valdivia. Het is 8 uur in de ochtend en het leven begint hier langzaam op start te komen. De stad doet ‘koud' en verlaten aan, de huisjes, je hebt het idee alsof je in een ijzerig koud plaatsje bent beland. Als Alaska alleen dan zonder sneeuw. Zoekend naar ons hostel veranderd het gevoel nog niet echt.
Het hostel is een beetje ‘groen' hostel, waarin energie besparing voorop staat en lampen zonder pardon worden uitgedrukt maar de houtkachel en de gezellige woonkamer doen leuk aan. Er is veel van hout. Nu weet ik niet hoe groen zijn en het bomen om kappen gezamenlijk opgaan maar ze zullen er vast een goede reden voor hebben. De over gestreste studenten en wat te populaire Israëliërs zijn ook niet echt geschikt om een gezellig sfeertje te creëren. Nadat ze ons zelfs nog meerdere keren bij de balie te proberen af te zetten met een hogere prijs voor het verblijf, wat ze overigens niet lukt, hebben we het helemaal gehad. Het blijkt, we vinden het geen leuk hostel.

Na onze spullen in ons hostel te hebben achtergelaten gaan we het stadje verkennen. Niet veel bijzonders eigenlijk. Alleen de haven is wel leuk met een groente en vismarkt en de zeeleeuwen! Ja die zwemmen hier dus en komen gewoon aan ‘wal' . Ze hebben van die houten plateaus langs de water kant liggen waar ze dan op uitrusten en slapen. Echt wel grappig om te zien! Bij de haven boeken we een boottocht het regenwoud voor dezelfde dag om 16:00 vertrek. Het is nu nog maar 12 uur dus we besluiten terug naar de busterminal te lopen en alvast de tickets voor de bus naar Bariloche te regelen. Zaterdag om 08:45 vertekken we. We lopen door naar ons hostel om wat warmers aan te trekken en ff te niksen. Een pully en een trui is het warmste wat ik heb dus met een mix hiervan vertrekken we weer. Op de boottocht wordt het steeds kouder en begint te miezeren. Je kan beneden gaan zitten waar het wat warmer is, maar we houden het nog even buiten vol. Het ‘regenwoud' viel een beetje tegen. Het zit er wel bijzonder uit maar het uitzicht veranderd niet echt, toch heb ik het voor elkaar gekregen hier ca 40 foto's van te maken. We stopten bij een verlaten eilandje waar resten van een oude boerderij stonden, toen in 1960 hier de zwaarste aardbeving ooit kwam 9,6 schaal van richter en duurde 3 minuten is de grond 3,5 meter naar beneden gezakt. Het gevolg dat deze boerderij op een eiland kwam te liggen. Diverse bomen etc schijnen van historische waarde te zijn vandaar dat dit ook als toeristisch punt bewaard blijft. Verder op de terug weg nog gestopt bij een dorpje dat alleen nog via het water te bereiken is en waar de oudste kerk van Valdivia en omstreken (het is er vanaf te zien) en een oude boom. Op weg terug lopend vanaf de haven fantaseren we ons al onder de warme douche. De kou en de regen hebben met name onze voeten koud en nat gemaakt. Helaas blijkt met meerde personen te douche geen succes, of het blijkt ijskoud of te heet. Als ik er onder uit ga, gelukkig nog mijn haren kunnen wassen, hoor ik kim ineens zeggen: 'Ja o, nou is ie lekker!' Grmpf.. Ik gun Kim natuurlijk een lekkere douche dus ik ga alvast naar onze slaapkamer en maak ons gereed voor het laatste gedeelte van de avond. We zijn beide behoorlijk stuk en besluiten morgen uit te slapen.

O, wat een uitslapen!! Tot half 11, wat heerlijk. Kim en ik blijven nog even wat kletsen op bed, boeken het hostel voor in Bariloche en bedenken wat we vandaag kunnen gaan doen. De lonely planet wijst uit, zeer weinig. Zoals verwacht. Er is nog wel een park een klein uurtje rijden hier vandaan. We besluiten eerst nog even te googlen en we worden niet dermate enthousiast, misschien zijn we al meegesleurd in de algemene depressie die misschien in deze stad hangt. We gaan wat boodschappen doen en in het centrum opzoek naar een wind/regen vest. En lekker binnen op de bank naast de openhaard, boekje lezen of zoals ik dit verhaal typen.

Valdivia, vooral niet doen dus ;)

Ik zou zo de foto's nog even toevoegen om jullie een indruk te geven van Valdivia en daarna kijken we uit naar de nieuwe fase van onze reis, naar Lake District (Argentinië.

Een koude knuffel vanuit Valvidia!

Liefs

Viva la vie in Santiago

Viva la vie in Santiago

Ik denk dat deze zin een goed beeld geeft van onze tijd in Santiago en dit is mede te danken aan het hostel waarin we verbleven; Ventana Sur Hostel. Typend in de schaduw, naast het zwembad en een ontbijt buffet binnen handbereik en de sfeer heerlijk is, elke avond brengt de eigenaar (Ivan) bier en wijn in om de dag ook nog eens leuk af te sluiten. De bbq met vlees, salade en rijst zijn ook nog eens zijn specialiteit en met z'n alle, zoveel nationaliteiten, aan een grote tafel buiten met gebruinde of beetje verbrande gezichten kletsen en lol hebben, ja dat is toch echt genieten.

En natuurlijk het is niet alles goed wat er blinkt. De eerste dag na aankomst van een slopende busrit waar de klamme warmte en te weinig ruimte had ons echt stuk gemaakt. Hebben we bij aankomst op in Santiago de metro gepakt en vanaf daar gelopen en gelopen en gelopen, kort om; verdwaald dus. We kwamen er niet meer uit en we hadden ook nog geen kaart en deden het met info van de kaart van he Metro station waarvan we wat namen van straten hadden opgeschreven die we moesten aan houden. Dat kon er dus ook nog wel even duren. We spraken wat mensen aan maar werden van hot naar her gestuurd. Wel lief was dat we één vrouw aanspraken en ze uit eindelijk met 4 mensen stonden te discussiëren waar we nu heen moesten. We hebben een taxi aangehouden en kwam binnen no time bij ons hostel we waren dus wel in de buurt! Als eerst het zwembad in gedoken, heerlijk alle viezigheid van me af spoelen en met mijn hoofd onderwater voor weer wat nieuwe frisse moed; we waren in Santiago! Op het bord stond dat er vanavond bbq was dus we gaven ons op en gingen een gemoedelijke avond in. Beetje lezen, kletsen met wat hostel genootjes en met een hongerige maag wachten op de bbq. De eigenaar was nog niet gezien en de andere begonnen zich al wat zorgen te maken normaal was hij er al lang. Toen hij kwam verontschuldigde hij zich wel 1000 maal er was iets tussen gekomen en hij kon het niet meer voor elkaar krijgen. Hij ging het goed maken de bbq ging naar zaterdag en vanavond bracht hij bier en wijn in. U raad het al, onze hongerige magen kregen een bodem gelegd van bier/wijn en gelukkig nog wat chips. Om half 3 doken we naar gezellig avond totaal gebroken ons bed in.

De volgende dag op advies van wat hostelgenootjes deelgenomen aan de free walking tour langs alle hotspots in Santiago, we waren eerst zelf nog naar deze grote seafood market geweest. Zag er leuk en kleurrijk uit, de geur spreekt voor zich ;) Vanaf daar naar plaza del armas (groot plein) om de free walking tour te staren, er waren allerlei straatartiesten bezig en kunstenaars. In eens werd er hard geroepen en gevoels matig richting ons dus we draaien ons om en daar stonden twee standup comedians met een grote groep mensen om zich heen en daar stonden we midden in een grote groep mensen en twee spaans talige acteurs, er werden wat grapjes gemaakt door, over en voor ons en na een groot applaus mochten we gaan. De tour was wel leuk, idd niet erg enthousiast, hebben veel gezien maar die tourguide praatte zoveel!! Het waren meer van die kroeg verhalen, dus daar zou ik ze ook maar voor bewaren ;) En dan stonden we wel een half uur stil, dat vond ik wel jammer. Maar goede inspiratie opgedaan wat we nog wilde gaan doen. Belle vista is een hele leuke wijk met veel kraampjes, winkeltjes en horeca tentjes. Die avond hadden we de bbq het was eigenlijk meer een soort uiteten. We mochten gaan zitten en een andere man stond achter de bbq en reikte ons alles aan, de tafel was verder gevuld met rijst en salade dus was heerlijk genieten! Uiteraard kon hier de wijn en bier ook niet achterwegen blijven. We hebben de andere nog wat kaart spelletjes geleerd en afgesproken om met 3 andere (2 x Brazilianen en tevens geografie studenten en een argentijn) richting Vina del Mar te gaan. Het strand!! Het is twee uur reizen van deur tot strand dus besloten om de volgende ochtend om half 8 beneden te verzamelen en we doken ons bedjes in.

Vina del Mar ligt aan de Pasific ocean wat dus schijnbaar blijkt in te houden koud water vanaf de zuidpool. Dus waarschijnlijk niet zwembaar, maar in mijn hoofd heb ik al; hoe koud kan het zijn?! Na de busrit komen we aan in Vina del Mar, 3 mannen met ieders een kaart in de hand.. dat kan nooit goed gaan, als 3 baasjes weten ze he allemaal beter. Maar we bereiken het één en ander aan wat culturele dingen. Leuk om te zien is hoe de geografen oprecht geïnteresseerd zijn in elke berg, steen en mineraal die ze tegen komen. Na een wandeling komen we uit bij het museum van het paaseiland. Ze lopen dood leuk naar binnen en verwachtten dat wij ook wel mee gingen. Daar hadden we dus niet zo veel zin in. We besloten ieders een eigen plan te gaan trekken en om 19:20 weer bij de bussen af te spreken. Op weg naar het strand een leuke boulevard getroffen en wat rond geneusd.. en daar was het dan: het strand!! De handdoekjes waren neer gelegd en ik besloot richting de zee te gaan! Het was al behoorlijk rustig in de zee met mensen.. hmm.. en toen de voeten in het water, de eerste golf lijkt mee te vallen, maar dan alsof er allemaal kleine messen steken in je voeten plaatsvinden.. aa!! Echt super koud! Nog een paar kleine pogingen besef ik dat toch echt niet het water in kan. Lichtelijk teleurgesteld in mijzelf loop ik terug naar de handdoek.. Hier gebeurt het dan waar je altijd bang voor bent we zijn bestolen.. ik zie kim boven op de boulevard staan ipv bij de handdoeken, ze heeft haar tas op haar rug en terug kijken naar de handdoeken zie ik de mijne niet meer staan.. kut kut kut! Is het eerste wat je denkt.. dan begint kim te schreeuwen en wijst naar beneden. Ik zie mijn tas op de hoek bij de trap staan.. pff wat een opluchting ze schreeuwt of alles er nog in zit, het enige kostbare wat ik bij mij heb is mijn digitale camera en die voelde ik gelijk. Kim kwam terug en vertelde me het hele verhaal. Ze was natuurlijk behoorlijk schokken en nog harstikke kwaad. Toen zij alleen lag bij onze handdoeken heeft een zekere mister x mijn tas opgepakt en liep langzaam verder, toen kim dit zag is ze opgesprongen en achter hem aangerend. Hij heeft mijn tas laten vallen en is gaan rennen. Omdat kim opdat moment niet zeker wist of hij er al iets uit had gehaald bleef ze achter hem aan gaan. Hij wees meerdere malen naar mijn tas, zo van; van je hebt hem al! Hij zou wel behoorlijk bang zijn geweest voor een kwade kim achter zich aan.
Als we eenmaal weer op de handdoeken tot rust zijn gekomen, beseffen we dat je hier gewoon echt niets aan kan doen. En dat alles goed is afgelopen. Wel hadden we het geluk dat het mijn tas was gezien ik alleen een digitale camera bij me had en de foto's toch al met regelmaat op de laptop zet. Kim had echter nog wel meer waardevolle spullen bij zich. Dus dat is misschien onze enige les geweest, geen onnodige pasjes mee. Daarna heb ik ook geen poging meer gedaan om de zee in te gaan en hebben we genoten van de zon. De terug weg leek wel een eeuwigheid te duren en terug in het hostel konden we weer heerlijk buiten aansluiten om de dag goed af te sluiten.

Maandag wilde we bella vista gaan bezoeken, de leuke wijk met marktjes en veel souvenirs. Eenmaal daar aangekomen, bleek deze dicht te zijn. Het is maandag en dat is hier eigenlijk een soort zondag. We zijn dicht bij San Christobal de berg met het Mariabeeld boven op. Een klim van 6 km moet ons aan de top brengen. Met genoeg drinken en wat crackers opzak vertrekken we. De hele berg is eigenlijk een soort van park. Auto's moeten er ook entree betalen en je kan maar een kant op rijden. Picknick plaatsen, mini parkjes, openbare zwembaden (helaas nog geen water) en het uitzicht maken het een leuke tocht! Hoewel sommige stukken wel een oneindig lijken te duren. Met een tussen stop en een powernap ergens in de schaduw (want kwa kamergenootjes hebben we het niet echt getroffen want een pokkeherrie dat ze maken) maken we ons op voor het laatste gedeelte. En dan zijn we er. Een prachtige Ave Maria wordt er in het spaans gedraaid en de mensen zeggen niets. Een onbeschrijfelijke indruk zoals dit maakt. Het is een buiten kerk, met bankjes aangekleed met bloemen, kleinere beeldjes, gedenk muren, kaarsen en niet te vergeten de gigantische Maria. We waren beide erg onder de indruk van alles.
Maar dan de terug weg nog, pff.. maar dan als door god geschapen; treintjes omlaag! Voor een klein prijsje ben je met 3 minuten beneden. We hebben het onszelf niet te zwaar gemaakt en zijn met de treintjes omlaag gegaan. De avond eindigt eigenlijk weer zoals gebruikelijk maar lekker op tijd en heerlijk moe bereiken we onze bedjes.

Mijn verjaardag! Om 12 uur ben ik al stilletjes toe gezongen door kim en in de ochtend ontvang ik een leuk filmpje waarin ik door vriendinnen ook wordt toegezongen! Dat is leuk, eveneens alle berichtjes die ik ontvangen zijn echt leuk! Ivan, de eigenaar, heeft een bbq en feestje geregeld voor vanavond. Vandaag wel de bella vista wijk ingedoken en heerlijk gesnuffeld tussen alle souvenirs en winkeltjes. Gezien de beperkte ruimte in de tas alleen mezelf getrakteerd op een leuk armbandje, klein portoneetje en een soort van fluitje. Kim en ik besluiten een typisch chili's lunch gerecht te proberen. Corn pie, mais taart gevuld met ei, gekookte ei, vlees en weet ik veel wat. Met z'n tweeën bord. Alle mede terras genootjes eten ze zo zelf op. Maar men wat was dat zoet en machtig! Meer dan de helft is weer retour gegaan en hebben de hele dag nog ‘last' gehad van de Corn Pie. Die avond mijn verjaardags feestje, lichtelijk teleurstellend over het uitbundige gehalte maar een gezellige avond gehad. Met als hoogte punt toegezongen te worden in 4 of 5 talen en een aansteker uitblazen!

Vandaag alweer onze laatste dag in Santiago, vanavond hebben we de nachtbus richting Valdivia en we gaan vandaag nog even een park bezoeken en ik duik zo nog één keer het zwembad in!

Santiago is een westerse stad dat goed ontwikkeld is en niet onder doet aan Amsterdam, het is er schoon en georganiseerd. Toch denk ik dat dit hostel deze periode de kracht is geweest van het succes van het ontdekken van Santiago.

Liefs

Mendoza

Daar zitten we dan, zon overgoten mooi weer in de achtertuin van ons hostel. We zouden vandaag naar een SPA gaan, heerlijk in de bergen met allerlei verschillende baden. Maar gister is er een zandstorm over mendoza gewaaid (Sonda genoemd) en heeft veel schade aangericht en aan twee mensen het leven gekost. De spa is vandaag dus gesloten maar als het goed is morgen weer open. Onze zeldzame planning loopt nu dus beetje in de soep.

Om weer even terug te gaan waar we gebleven waren, de laatste dag in Buenos Aires, poging twee om La Boca te vinden is gelukt!! Een schattige gekleurde wijk aan de rand van de rivier en nog meer dan op SanTelma leefde hier de tango. Gezien het onze uitcheck dag was verder niet veel meer ondernomen en het park nog even ingedoken. Vanaf het hostel vertrokken we gepakt en bezakt richting de bus. De busterminals hier doen aan als vliegvelden. Met verschillende vertrek ‘hallen' en digitale borden die de aankomende vertrekkende bussen en haltes laten zien. Onze bus zou vertrekken om 19:15 en op chronologische volgorde verschenen de bussen alleen tussen 19:10 en 19:20 stond niet onze 19:15 en de borden tikten maar door. Lichtelijke zorgen begonnen we ons te maken, net toen kim na vraag wilde doen bij een andere bus van de zelfde maatschappij schoot onze bus ook op het scherm.. Opgelucht gaven we onze bagage af, werd zelf gelabeld. En we stapte de bus in. Boven in helemaal achteraan. Wat een luxe!! We konden helemaal naar achter, voeten steuntjes en uitermate geschikt om de hele nacht te kunnen slapen! Gezien nog het brakke gehalte ging dit ook geen probleem worden. Nog voor ik helemaal sliep gingen we eerst nog even met de bus bingoën. De steward noemde de getallen in het spaans maar onze buren wilde ze voor ons wel in het Engels vertalen. Hoewel ze het niet altijd goed hadden gezien we sommige getalen al hadden aangekruist. Het was gelijk ook een goede oefening voor ons spaans en het lukte ons dan ook wel redelijk de getallen te achterhalen. Kim is inmiddels behoorlijk fanatiek aan de bingo geslagen gezien ze nog maar twee getalletjes hoeft. ‘Bingo!' wordt er geroepen een lichtelijke telleurstelling is af te lezen op kim's gezicht maar bij het blijken van een valse bingo lijkt het beter te gaan tot dat de man in kwestie een liedje moet gaan zingen en kim zich spontaan zorgen begint te maken welk liedje ze dan moet gaan zingen haha. De reis ging snel voorbij en helaas zonder een bingo voor kim. In de ochtend werd ik wakker gemaakt voor een kop thee en daarna bereikte we al snel Mendoza. Het inmiddels gespotte landschap zou wat aan de veluwe kunnen doen denken maar de achter liggende bergen daar kan zelfs de lochemse berg niet tegen op ;)

Eenmaal aangekomen in Mendoza valt het verschil met BA gelijk op, geen hoge gebouwen en alles ziet er heel gemoedelijk uit. Zoekend naar een taxi kwamen we er achter dat er echt een hele lange rij stond voor de taxi. We wisten het adres dus ik ging even kijken of het lopend te doen was. Bij een groot informatie punt werd ik geholpen en op nog geen 15 minuten lopen was ons Hostel. Dus wij met een kaart in ons handen de wijde wereld van Mendoza in. Wat wel opvallend is, is dat elk huis hermetisch is afgesloten met hekwerken, voor de deur, ramen en o p rit. En dat terwijl het criminaliteit gehalte er erg laag is (aldus de lonely planet) maar misschien daardoor ook wel. We waren met een kwartier bij ons hostel en werden leuk ontvangen in ons hostel. Zo anders als de vorige. Deze is veel meer gericht op backpackers waar er in het vorige hostel meer langdurige bezetting was. Een leuk bord met allerlei activiteiten die gratis en tegen betaling hier plaatsvinden trok onze aandacht. De bergen in, wijnproeverijen, spa, paardrijden bij zonsondergang en bbq. We pakte wat informatie mee, legde onze spullen op onze kamer in gingen Mendoza verkennen. Nou we hebben bijna in 1 dag heel mendoza gezien. Het is dus niet z'n grote stad en het haalt haar charme uit de kleinschaligheid en hoe het is op gebouwd. Typisch is dat spaanse huisjes de wat chiquere straten sieren en het is er zoveel schoner dan BA. En dat het grote park; San Martin; Mooi aangelegd langs een mooie schone rivier, waar we niet in mochten zwemmen, helaas. De tempraturen hier liggen wat hoger als in BA, dus een verfrissende duik zou heerlijk zijn geweest! Dat is wel opmerkelijk eigenlijk aan Argentinië tot nu toe dat ze nergens zwembaden hebben of meren. Als ze er zijn gaan ze pas in december open, hoogseizoen. Maar het is nu al 30+! Dus in het park de schaduw opgezocht en nog wat gestreden om wat potjes pesten. (7-8 voor mij) vandaar deze vermelding ook, als in volgende blogs de stand niet meer vermeld wordt heeft kim mij ingehaald ;) Tussen de middag een heerlijke salade ergens gegeten en wat gedroken voor nog geen 2,5 euro pp, yeah :) Wat ik nog niet had verteld is het oversteek systeem voor de voetgangers. Er schijnt namelijk een logica in te zitten, bij sommige zebra paden staat wel keurig een stoplicht met lopen, stoppen of op eigen risico. Ook zo iets. Maar er zijn ook kruispunten waar als de auto's groen hebben die in dezelfde richting rijden als die jij wil gaan lopen, je dan ook mag lopen.. hebben we hem? De auto's die dan af willen slaan zouden dan voor de voetgangers moeten stoppen, hoop je dan. Het item verkeer en veiligheid ook gelijk weer behandeld. Eind van de dag hebben we bepaald wat we wilden gaan doen, de bergen in, naar de spa en ik ook nog op een paard zonsondergang bekijken met een gaucho. De bergen in stond gelijk voor de volgende dag (dinsdag) gepland en we werden vroeg opgehaald dus naar een home made omelet van kim zijn we ons bed ingedoken.

Om 07:00 stonden we klaar om opgepikt te worden, de medewerker vroeg nog of we genoeg zonnebrand bij ons hadden en de zonnebril. Allemaal gechekt! Uiteraard werden we pas 08:00 opgehaald en gingen we er vandoor. Ik meende eerst dat we in een tijdelijke busje zaten z'n 8 persoons taxi bus was het meer die al over de wegen in Mendoza zelf voor veel gehobbel zorgde. Maar u raad het al met dit busje gingen wij de bergen in tot ca 2 km hoogte. Nog een opmerkelijk feit, ik slaap echt heerlijk in bussen. 2 x hobbelen en Roanne slaapt. Gelukkig werd ik wakker voor we de bergen in gingen en heb dus wel verder alles meegekregen. De bergen waren indrukwekkend, zo groot en hadden veel kleuren. Dit komt door de vulkanische grond en de mineralen van het water. Voor zover wat natuurkunde. We gingen steeds hoger en mensen om ons heen verwisselden hun shorts voor spijkerbroek en bij elke stop kregen we het kouder. Als snel hadden we in de gaten dat we verkeerd ingelicht waren want we gingen richting de sneeuw. Wat! Oke toen voelde we ons echt wel even de domme toerist. Gelukkig de mensen achter ons waren ook niet goed ingelicht dus viel het niet helemaal op. Van de guide kreeg ik een bodywarmer wat we waren toch wel richting de 5 graden aan het gaan. Kim was al snel weer de bus ingedoken, ook omdat ze al wat verkouden was. We bezochten nog een brug gebouwd door de inca's en andere highligts. We zijn tot ergens in de 3000 meter gekomen, de bergen zijn zo immens groot en elke meter verwonder ik me weer over het uitzicht en wil natuurlijk de beste foto's maar bij elke kleine verandering denk ik weer dat de foto beter kan en een ander plaatje oplevert. Het zou me niets verbazen als straks er geen onderscheidt te maken valt. De grote bergen worden opgevuld door onheilspellende vlaktes waar koeien en paarden voor afwisseling zorgen. Ze houden zich inleven door de riviertjes die onder langs de bergen stromen. Brokken van ForFarmers zullen waarschijnlijk niet gebruiken ;) smeltend sneeuw zorgt voor kleine watervalletjes door de bergen en maken deze trip onvergetelijk. En we hobbelden (gelijk weer wat slaap kunnen pakken) naar een rit van 7 uur weer terug naar ons hostel. Waar we dus de zandstorm beleefden. We wilden nog even wat boodschappen doen maar door de wind en zand was het geen doen om buiten te zijn dus naar twee stappen weer rechtsomkeer gegaan en het later die avond nog geprobeerd. Overal lagen takken op de wegen en een laag zand overal! Terug in het hostel kregen we het advies om de volgende ochtend even voor de zekerheid na te vragen of het door ging.

Dus wederom keurig vroeg onze wekker gezet en eenmaal beneden bleek de spa nog gesloten te zijn.. hmm mooi balen dus.. maar na een rustig ontbijt besloten dan donderdag naar de SPA te gaan en dat het paardrijden niet door ging. Ik vond het eigenlijk niet eens zo erg, ik twijfelde toch een beetje en was anders de duurste excursie geweest. Deze dag extreem lui geweest met als hoogte punt op de dag het ijsje wat we hebben gehaald, haha. Mascarpone met bosvruchten!! Hmm, we mogen vanavond weer van ons zelf ;) Verder deze dag bezig gehouden met de verdere planning. Gezien Kim een lonely planet van Chili had vonden we dus dat we daar ook wel gebruik van moesten maken dus besloten om vrijdag naar Santiago te gaan en daar 5 dagen te blijven. Vanaf daar richting het zuiden van Chili (Valdivia) om daar de oversteek weer richting Argentinië (Barilloche) te maken. Woensdagavond nog een cursus Mate (Mathè) gehad, je ziet er hier iedereen met rond lopen een soort houten mok met een ijzeren rietje waar thee in zit. Pure kruiden aangevuld met lauw water waar ze dan eigenlijk de hele dag aan lopen te lurken, met alle respect natuurlijk. Grappig om de bereidingswijze en alle rituele hierachter te weten, als je deelt bepaald en maakt één iemand de Mate en gaat het ook via deze persoon weer naar de andere, het rietje mag niet worden aangeraakt door iemand anders als de maker zeg maar. Het smaakt eigenlijk meer naar koffie het is behoorlijk bitter. Maar naar een beste lading suiker kan ik mij voorstellen dat je dit best voor je plezier zou drinken. Op weg naar binnen stonden In de keuken twee duitsers te koken, 2 pers met 4 gigantische stukken vlees. 'Ja in Duitsland krijgen we nooit zo veel voor vlees voor dit geld' haha. Hiermee eindigden we de dag om weer eens vroeg de wekker te moeten zetten voor SPA poging 2!

Poging 2, de wekker ging, maakte ons klaar, pakte een ontbijtje en wachten op de taxi.. Het duurde nog al lang en ik maakte nog een opmerking; ‘Zul je zien hebben zijn ze ons vergeten in te boeken'.. Maar gelukkig daar verscheen de taxi al en met nog en ander stel liepen we er heen.. Roanne? No, no reservation. Meen je niet! Mochten we alsnog niet mee :( de receptioniste van ons hostel kreeg het mee en maakte zich behoorlijk kwaad, want er was wel gereserveerd. Een argentijns half uurtje (uur) later werden we opgepikt door een taxi, eigenlijk nog wel veel relaxter dus ook. En gezien de geweldige vaart van deze man en de andere die met de bus nog allerlei andere mensen moesten ophalen kwamen we zo goed als tegelijk aan. Allemaal baden, warm, heel warm, heet en koud water. En natuurlijk een heerlijk zonneveldje :) Handdoeken neer uitgelegd en de baden verkennen! Langs het hele park liep een soort van gangpad met berg water opgewarmd door de resten warm water. Dus eigenlijk behoorlijk koud, maar z'n diehard als ik ben ;) ben ik er in gegaan en heb het hele rondje afgelegd! Onderweg kwam ik nog een fanatieke Fin tegen, maarja die zijn er aangewend. We hadden ons goed ingesmeerd maar de rode gloed werd langzaam zichtbaar en zijn we de schaduw ingedoken. De spa ligt op twee duizend meter hoogte in de bergen en biedt je zit er midden tussen in, erg mooi om dit te zien en van te genieten. Terwijl je denkt dat je dus in de middel of no where bent kom je ook nog eens 3 nederlanders tegen. De fin in kwestie, ja ik raak er nog niet over uit gepraat, een man van jaar 60, praat precies als John Connery (geen idee o f ik het goed schrijf) vermaakte ons met al zijn reis verhalen. Aan het eind van de Spa nog een heerlijke douche gepakt, echt z'n stortdouche die maar bleef gaan en voor het eerst in ruim een week had ik het idee dat ik weer helemaal schoon was :) 2 minuten later zouden mijn voeten al weer een stoflaag bevatten maar toch. Op de terug weg ook weer genoten van de bergen, ik moet bekennen de wijnvelden zijn eigenlijk niet echt bijzonder om te zien. Als je wat verder buiten af bent, zie je langs de wegen wel eens stukje met allemaal witte stenen bij elkaar een een bloem, plant of iets in het midden. Wij zijn er nog niet overuit wat het is maar we denken kleine begraafplaatsjes. Opvallend net buiten Mendoza ligt een afgesloten wijk. Waar je echt door een controle poort naar binnen moet maar deze wijk had gewoon echt net een nederlandse woonwijk zijn! We zullen hier wel met het creme de la creme van de inwoners van Mendoza te maken hebben of een sekte ;) We hadden besloten deze avond uit eten te gaan, de eerse x sinds onze reis! Op advies van de receptiemedewerker een bbq straat in gedoken en een leuk tentje opgezocht. Ik vond dat ik mezelf verplicht was een steak te nemen. Verstandig wel de kleinste, nog 350 gram! De ober complimenteerde me met mijn keuze dus ik was erg benieuwd! Kim had vlees met champignons (hoe kan het ook anders) met een sausje daarbij, en daar kwam hij met mijn bord aan met daarop.. alleen een homp vlees.. hmm lichtelijk teleurgesteld dat er geen sausje of groente bij zat. Maar naar mijn eerste hap was dat gelijk verdwenen! Wat een smaak! Heerlijk, ik zal waarschijnlijk voornamelijk de mannen niet te jaloers maken. En sorry pap ik heb hem niet helemaal opgegeten. Daarna ijsje!! Ik keek er al naar uit vanaf dat ik opstond haha. Hoewel ik het best wel koud had (verbrand en was ook wat frisser) kon ik de mogelijkheid op het laatste ijsje bij deze salon dus niet laten schieten. Met een heerlijk ijsje liepen we richting huis om onze backpack in te pakken voor vertrek.

Mendoza is een stad die door haar kleinschaligheid en leuke kleine parken een overzichtelijk stadje vormt waar je je welkom en veilig voelt. De omgeving er omheen biedt de uitdaging en schoonheid, de bergen in of het overleven van de wijntour.

We zijn nu op weg naar Santiago (6 uur durende rit) en zullen hiervoor rechtdoor het Andes gebergte moeten gaan. Dit keer voor een lowbudget rit gekozen maar voor 6 uur is een 12 persoons busje zo slecht nog niet en het zit nog lekkerder als ons busje van de bergtour wat net zo lang duurde. Wat minder is de nu al snurkende buurman. Kim zit tussen deze man en mij in en heeft gelukkig al de hobbelslaap te pakken. Ik ga genieten van het uitzicht en zet een muziekje op. Binnen kort upload ik nog weer wat nieuwe foto's!

Echt leuk om de reacties te lezen en hoop jullie weer een klein beetje in onze reis te kunnen hebben meenemen.

Liefs

Een ode aan de locals in Buenos Aires

Een ode aan de locals in BA

Waar je denkt dat je als twee blonde dames een makkelijke prooi bent in Buenos Aires is de realiteit totaal anders. Als we met onze lonely planet in onze handen staan te kijken waar we heen willen, komen mensen na ons toe of we de weg kunnen vinden, bij het in en uitgaan van de metro's worden we de juiste kant op gewezen zonder enig vragen vooraf. Bij de eerste keer metro vroegen we iemand welke lijn we het beste konden pakken, we kregen vriendelijk antwoord en de man in kwestie kwam nog geen minuut later zelfs met een subway plattegrond voor ons terug. In de wat mindere buurten kregen we waarschuwingen als rugzak op je buik en die kant kun je beter niet op gaan. Beveiligers/politie attenderen ons er op dat we onze portemonnee goed moeten bewaken . Toen ik foto's van wat locals wilde maken die in het park spelletjes aan het spelen waren werd er gevraagd waar ik vandaan kwam en of ik mee wilde doen, maar gezien ik nogal slecht tegen mijn verlies kan, heb ik het bedankt. De taxi chauffeur die zijn collega's is gaan bellen omdat we het adres van ons hostel waren vergeten (stom) en zo toch nog het adres konden achterhalen. Het mag dus duidelijk zijn dat we met een veilig gevoel Buenos Aires ontdekt hebben

Zoals bij het vorige verhaal geëindigd zijn we vrijdag 4 november de lonely planet wandeling gaan doen. Vooraf eerst tickets gehaald voor de busreis voor zondag 6 november richting Mendoza. Hiervoor de eerste keer met de metro een grappig detail; wij dachten dat onze eerste instap halte Boleteria heette, gezien we hier groot mee verwelkomd werden en we onze kaartjes haalden. Toen we terug weer in de metro stapte verbaasden we ons dat hier eveneens Boleteria aangegeven stond, wat blijkt, Boleteria betekend kaartjes/ticket verkoop, haha.
Na de kaartjes te hebben gehaald begonnen we bij de startpunt van onze wandelroute. Of het toeval was of niet, deze ochtend hadden kim en ik besloten onze dichte schoenen aan te trekken. En al snel tijdens onze wandeling werd het bewolkt en begon het te regenen. De 29 graden van de dag ervoor leek ver weg en met ons shortje en hempje ook verre van ideaal. Of dit meedroeg aan een toch al niet z'n succesvolle wandelroute weet ik niet, maar we hebben hem wel wat eerder beëindigd. Laat ik voorop stellen dat we zeker mooie gebouwen hebben gezien, maar de spontane wandeling van de dag ervoor vonden we eigenlijk mooier. Een goede vondst van deze dag was toch wel de twee wereldstekkers die we op de kop wisten te tikken, van de hele rits die we mee hadden hebben ze uitgerekend in ons hostel een andere stand! Maar niet getreurd problem solved. Bij terug komst onze nieuwe kamer ingedoken, 4pers, die we delen met een franse en een meisje die we nog niet hebben gesproken. Gezien het slechte weer en advies van mede hostel genootjes gekozen om het avondje uit nog een nacht uit te stellen en zaterdag avond te gaan. Via het internet, we love wifi J het hostel in Mendoza geboekt dus dat is dan al geregeld. We hebben een nachtelijke bus rit van ca 13 uur voor de boeg en zullen daar tegen een uur of 10 maandag aankomen.

Zaterdag werden we al beduidend vrolijker wakker gezien de zon naar binnen scheen en we zagen dat het weer 29^o graden ging worden! We wilden richting La Boca een wat mindere buurt getypeerd door gekleurde huisjes. Om alvast to the point te komen, die hebben we niet gevonden. Wel op de weg er na toe een van de mooiste straatjes ontdekt; Defensia met leuke winkeltjes en alles. Ook zijn we bij San Telma geweest (lag allemaal ook nog eens gunstig op de route) en staat bekend om zijn tango's. Ze waren inderdaad al aan het dansen maar ik denk dat de wat dikkere zweterige mannelijke danser ons niet echt in de stemming bracht dus besloten we de terug weg nog maar een keer langs te gaan. Daarna kwamen we eveneens weer bij een prachtige park uit waar we even genoten van een beetje rust ;) La boca was dichtbij dus daar waren we zo. Toen we la boca in wilde gaan kwamen we er niet echt meer uit, de mindere buurt werd steeds minder en de huisjes nog steeds niet gekleurd. De kaart bracht ons ook niet echt duidelijkheid dus het eerste niet gehaalde doel was een feit. Echt rouwig waren we niet gezien we nu dus weer terug konden naar het park! De weg weer terug weer langs San Telma en dit keer met jonge man , dus we besloten er bij te gaan zitten en te genieten van het weer, het verfrissende drankje en de tango, die overigens in ons bezoek van een uur maar 1 x werd gedanst. Want dronken locals dachten ook wat sfeer te kunnen brengen maar onder de noemer gebrek aan X factor kwam het niet helemaal over. Verder terug lopend naar ons start punt van vandaag plaza del Mayo (soort de Dam) hoorde we er al veel muziek vandaan komen en wat bleek er was een gaypride! Leuk feestje konden we dus nog even mee pakken.

En gisteravond onze eerste stapavond! Pijnlijk geslaagd gezien ik nu 9.05 locale tijd na twee uur slaap met een kater aan de ontbijt tafel zit dit verhaal te typen omdat ik geen slaap meer kan vatten. Allereerst gister natuurlijk wat na gevraagd waar we als beste heen konden, honduras street, was de barstreet van Buenos Aires en alles begon pas vanaf een uur of 1 of 2. Oke naja de woonkamer was leeg, dus een beetje sappend, lezend en pesten door (huidige tussenstand 5-5) kwam een hotstel genootje binnen, de aller aardigste Jorge (Gorge). Hij wist een hele gave club waar we naar toe konden en we konden wel met hem mee. Deze hele conversatie vond plaats via google translater, dus dat zou nog wat worden in de nacht zonder computer ;) maar helemaal best, hij moest nog even eten (23:45! Ze eten hier echt héél laat) en douche. Strak gekleed kwam hij bij ons zitten en vertelde dat Kim niet de juiste schoenen aan had. Pardon? Kim had keurige grijze merkloze allstars helemaal schoon en ik met mijn spijkerbroek kapot op de knieën was geen probleem , nee wat ik had ‘nette' sandaaltjes aan. Whahaha ik heb behoorlijk had moet lachen moet ik bekennen maar kim had nog wat teenslippers dus geen probleem.. dachten we.. Nee die konden ook niet, we gingen toch wel naar een wat chiquere tent. Naja problem solved dan gaan we niet naar deze tent. Hij probeerde nog wat opties maar helaas. Dan toch maar naar honduras street, kim weer even van schoenen gewisseld en off we go! Eenmaal in de taxi en net onze straat uitgereden besefte we ons dat we vergeten waren het viste kaartje van ons hostel mee te nemen voor de taxi terug, maar we wisten het wel Tomas Manual J No, no no Tomas Manue street in Buenos Aires vertelde de taxi chauffeur bij na vraag op de heen weg. Shit, we probeerde hem te vragen of hij de straat wist waar hij ons op had gepikt, maar op één of andere manier kwamen we daar ook niet helemaal uit. (tussen tijdse nieuwsflits zojuist is kim wakker geworden en loopt als een zombie richting het toilet met als enigste was te zei ‘brak') Toen is hij zijn collega's gaan bellen en kwamen we er achter dat het Tomas Manuela en nog iets was, haha. We hebben het op zijn visitekaartje geschreven en konden dus eind van de avond weer veilig naar huis! Verder in het gesprek met deze man vertelde hij dat er ook een Nederlandse kroeg wist , ik denk we hier ergens in dit gesprek met de man onze eindbestemming onbewust hebben veranderd want we kamen 15 blokken verder bij de Nederlandse kroeg 'de koning' uit. De kroeg stelde eigenlijk niet veel voor meer een zit kroeg, de eerste volgende leuk dansbare kroeg zijn we in gegaan en was best hip. Misschien iets te hip dus naar ons eerste drankje wilde we verder gaan kijken maar in deze straat was het allemaal wel behoorlijk te hip, zeg maar haha. Wederom een taxi gepakt om toch maar naar de honduras street te gaan. We kwamen langs wat clubs/kroegen met lange rijen, daar hadden we geen zin of in een kroeg waar niet stond te dansen en toen stond het daar groot op een uithangbord 'Heiniken' dus in gedoken, er werd leuke muziek gehaald dus hier zouden we ons nog wel even vermaken. We kwamen in contact met 3 jongens uit BA en het klikte goed, na 2 drankjes daar zijn we met z'n 5en naar een grote discotheek gegaan. Het was een leuke discotheek, erg groot en met veel buiten! Heerlijk dus. Hier zijn we aan het bier gegaan.. had ik nooit moeten doen, denk ik nu. Malibu is gewoon wat meer mijn ding. En voor kim was het inmiddels haar 3^e soort bier dus dat zou ook wel de reden zijn voor het ongunstige gevoel van dit moment. Voor het eerste merkte we echt op dat we ‘blond' waren, maar de mensen werden niet echt vervelend ofzo. Bij het zien ligt worden en realiseren dat we vandaag ook uit moeten checken, toch maar verstandig om te gaan. En zo namen wij tegen een uur of 6 afscheid van onze partymaatjes en zijn we weer richting het hostel vertrokken. Vermoedelijk wel flink afgezet maarja wel binnen het beraamde budget. Dus vonden het allang best dat we naar huis konden.

Over twee uur checken we uit, we mogen onze tassen hier nog laten staan en we zullen een beetje gaan rond hangen in het park en misschien nog met een buslijn richting de gekleurde huisjes in La Boca, poging twee ;) En om 19:00 vertrekt onze bus richting Mendoza. Gezien het weinige slaap en brakke gehalten van dit moment hopen we dat dit wel weer bijdraagt om goed te kunnen slapen vannacht in de bus.

Het is jammer dat we vandaag alweer gaan uit Buenos Aires, we hebben vast lang nog niet alles gezien en zou zo nog een paar nachten vaker het nachtleven in willen duiken! Maar boven al is het een prachtige stad met hele vriendelijke inwoners!

Adios Buenos Aires!