El Calafate

Wachtend op onze bus van vannacht 03:00 heb ik weer een mooie gelegenheid een verslag te schrijven over El Calafate. Het feit dat ik dit keer wil beginnen met de busrit, geeft al aan dit deze rit een bijzonder tintje had ;)

Voor dat ik begin over deze rit begin, moeten jullie weten dat wij de avond voor deze rit een screary good night story van Thomas (mr guide in het vorige verhaal) hebben gehoord. Ik zal jullie de verkorte versie geven ;) Hij had een nacht rit vanaf Ushuaia naar Rio Gallos. Halverwege is de bus in the middle of no where er mee opgehouden. En zijn beide chauffeurs liftend weg gegaan en niet meer terug gekomen. Dus daar stonden ze (ca 20 toeristen) alleen in het donker, met een kapotte bus en geen idee waar ze waren. Ze hebben geprobeerd hem zelf te maken met hulp van de dichts bij zijnde huis, maar dit werkte niet. Toen ze hadden besloten maar ook te gaan liften bleek dat de bagage ruimte van de bus nog op slot zat en dus niet open komen. Relatief hardhandig volgens mij is deze toen open gebroken en zijn ze allemaal liftend weg gekomen om vanaf de eerst volgende plaats weer een bus te regelen.
Voor zover het verhaal van Thomas. Nu ons verhaal. We waren al wat uurtjes onder weg toen zo vlak voor middennacht de bus aan de zijkant van de weg stopte, we hoorden de chauffeurs praten en klep van de motor ruimte ging open. Voelt u wat wij nu dreigden te gaan voelen? Ze probeerde de motor weer te starten maar het lukte niet, naar een goed half uur reden we toch weer weg :) Niet veel later stopten we weer, dit keer bij een benzine station in de hoop dat ze hier de bus wel goed konden maken. Hier, bleek later, vertrokken we ook weer zonder verrichte zaken. We hebben ongeveer z'n vier uur rond gedwaald opzoek naar een technische punt waar ze iets aan de bus konden doen. Gelukkig zaten wij achter in de bus, want schijnbaar was de airco al uitgeslagen en was de tempratuur voorin al gestegen tot z'n 27 graden. Om 05:00 stopte de bus weer, we moesten uitstappen en wachten op een andere bus. Deze kon niet verder. Gelukkig mochten we daarna wel weer in de bus wachten op de andere bus en zo vertrokken we tegen half 6 alsnog met een goede bus richting El Calafate. Uiteraard kwamen we veel later aan dan gepland maar we waren er. Hoewel we ons geen moment echt zorgen hebben gemaakt, gaf het verhaal van Thomas een spannend tintje aan deze busrit. Nu genoeg over Thomas (straks gaan jullie nog wat denken) en over bussen want El Calafate verdiend wel meer dan dat!

El Calafate ligt onder/op een berg en bestaat uit allemaal hele kleine vrijstaande huisjes wat echt een super schattige uitstraling geeft. De winkelstraat is ook leuk commercieel aangekleed met houten winkeltjes. Na aankomst en ons eerste bezoekje aan deze stad hebben we maar gelijk de bus een dag later genomen als gepland want hier wilde we echt wel wat langer blijven. De volgende dag wilden we de gletsjers gaan bezoeken en de vele tours boden genoeg opties. Maar als inmiddels volleerde backpackers besloten we gewoon alleen de bus heen en terug geregeld en de gletsjers op ons eigen houtje te verkennen.

De bus vertrok tegen een uurtje of negen en de rit duurde 2 en half uur. We gingen richting Parque National Los Glaciares om Glaciar Perito Moreno te bezoeken. Zo grappig hoe snel je aan de afstanden went, want 2,5 uur is voor ons gevoel echt niets meer. Bij aankomst zagen we als snel de gletsjers maar vanaf een afstandje leken ze helemaal best ‘klein' hoe dichter bij we kwamen hoe indrukwekkender het werd. Ze waren 80 meter hoog!! De gletsjer is eigenlijk een 30 km lange muur waarvan er 15 km voor ons zichtbaar waren en de rest zich nog weer achter bergen begeeft. De kleuren wit en blauw van de gletsjer bieden een ongelofelijk kleuren spel. De tinten blauw met name. Van de donkere kleur blauw, ook wel in een kaugumpje te spotten af en toe tot hele lichte tinten. Deze gletsjer staat bekend om het kraken en afbrokkelen wat een intens geluid met zich schijnt te geven. Tijdens onze wandeling hoorde we af en toe al een beetje gedonder en karbietbusknallen. Toen we echt dicht bij stonden was het een kwestie van wachten. Al snel hoorden we echt hard gedonderd, indrukwekkend, maar als je zag wat er viel leek het vanaf deze afstand (100 mts) wel sneeuw ballen. En toen werd er al wat geschreeuwd en zagen we een hele punt van een gletsjer vallen, wat een geluid en wat een effect in het ‘ijswater'. Kippenvel van top tot teen! De mensen om ons heen klapte en juichten, we hadden dus best wel wat bijzonders mee gemaakt. Door het effect in het water kon je zien hoe groot stuk het was en we waren echt onder de indruk. Daarna zagen we ook zeker nog wel meer vallen maar het gevoel van de eerste val is niet meer geëvenaard. Stiekem kregen we een beetje zicht op welke stukken er gingen vallen. Eerst wat kleine sneeuwballen, je zag een scheur en daarna de val en het geluid! Geweldig! Vele foto's genomen en wat lucky shots ook wel volgens mij ;) Al is het moeilijk te kunnen laten zien op foto's hoe groot ze wel niet zijn! Deze tocht wordt ook weer genoteerd in de categorie onbeschrijfelijke en onvergetelijke momenten.

Klein technisch mankementje is dat mijn pas was geblokkeerd. Gelukkig mag ik nu al was zeggen. Maar ze dachten van de bank dat ik geskimt was omdat ik op meerde plaatsen (in het buitenland) achter elkaar soort gelijke bedragen had gepint. Inmiddels was er al contact met het thuisfront opgenomen en moest ik alleen voor de zekerheid de afschriften die ze hadden gemaild even checken of ik het was geweest. Gelukkig door de keurige administratie kon ik alles herleiden en helemaal gelukkig niets aan het handje dus! Dus is vandaag mijn pas weer gedeblokkeerd!

Vandaag moesten we al uitchecken en ons van 10:00 op 30 nov tot 03:00 op 1 dec ons vermaken zonder vaste verblijf plaatst ;) we kunnen gelukkig onze bagage in het hostel laten staan en besluiten Laguna Nimez te gaan bezoeken een soort van vogelpark met flamingo's. Eigenlijk was het niet zo heel bijzonder, de flamingo's waren nog op best wel een grote afstand. En toen was daar onze grote vriend, een grote hond! Weet niet hoe hij het park in is gekomen, maar hij rende als een dolle op de vogels en flamingo's af. En alles vloog op! Inclusief de flamingo's dus die konden we toen goed van dicht bij zien. Dit hele spektakel met pogingen tot vangst duurde een misschien wel een half uur en waren voor ons de hoogte punt van de tour. De hond ging met goede zaken weer op huis aan en had een vogel gevangen. It's all nature zullen we maar zeggen.

Op de terug weg nog weer even het stadje ingedoken en we gaan straks met een leuk engels stel de stad in, wat eten en tijd rekken in de kroeg om vannacht richting Ushuaia te vertrekken. Een grappig geografisch detail. Ushuaia ligt op een eiland, Vuureiland op z'n Nederlands. Maar grenst niet aan Argentinië en we zullen naar alle waarschijnlijkheid dus nog weer 2 x de grens moeten passeren en met een pond het water over moeten om het beloofde land te bereiken ;)
Hier kunnen we weer langere dagen verwachten. Waar het normaal tegen uurtje of acht al donker was, is het hier pas tegen 10 uur, mits niet later en om 6 uur is het ook al weer licht. Dit zou straks in Ushuaia nog wel ‘erger' worden. Het is overigens wel erg prettig want de dag lijkt zo veel langer te duren! Want de tijd gaat al veel te snel!

Liefs!